دو نفري كه شرم و حياء را از دست داده و از عالم انسانيت سقوط كرده و در نتيجه انحراف جنسي در جلو چشم چهار مرد با تقوي با هم جمع شوند جز جرثمه فساد چيز ديگري نيستند و اگر زنده بمانند جامعه اي را آلوده و منحرف و يا به شكلي مانند خود خواهند ساخت چنان كه در قوم لوط در ابتدا شيطان يك نفر را به اين گناه آلوده ساخت سپس آن بدبخت ديگران را به اين گناه وادار كرد تا جائي كه در برابر چشم يك ديگر مردان با مردان و زنان با زنان جمع مي شدند و نيز كسي كه پس از چنين گناهي بزرگ از كار خود پشيمان نشود و توبه نكند كفر و انكارش به خدا و سراي آخرت آشكار مي شود و بالجمله چنين شخصي جز كشتن و سوختن او چاره ديگري نيست و نيز گوئيم :

براي اين كه اين گناه بزرگ در ميان مسلمانان شايع نگردد كه در اثر اشاعه اهميت و قبح آن از نظرها محو گردد در دين مبين اسلام با اينكه براي اثبات هر موضوعي گواهي دو مرد عادل كافي است اما در موضوع اثبات زنا و لواط به گواهي دو نفر يا سه نفر ثابت نمي شود بلكه بر آنها جايز نيست گواهي دادن و اگر گواهي دادند بر آنها حد قذف ( نسبت زنا يا لواط به مسلمان دادن ) جاري مي شود. بلي اگر چهار مرد عدل با چشم خود دخول يا تفخيذ را ببينند مي توانند گواهي دهند و به گواهي آنها ثابت مي شود و حد فاعل و مفعول جاري مي گردد به شرط اين كه پيش از گواهي از كردار خود پشيمان و تاديب نشوند وگرنه حد ساقط مي گردد.

و اما اقرار به اين كه در شرع اسلام هر انسان بالغ عاقل از روي اختيار و عمد به موضوعي كه به زيان او است اگر يك مرتبه اقرار و اعتراف صريح كند ثابت مي شود اما د موضوع زنا و لواط  تا سه مرتبه هم ثابت نميشود مگر اين كه چهار مرتبه تكرار كند و احتمال مزاح يا بيماري رواني يا چيز ديگر داده نشود. اين سخت گيري براي آن است كه از اقرار دست بردارد و حد بر او جاري نشود و دانسته شود كه اين گناه آنقدر بزرگ و مبغوض است كه هيچ مسلماني به آن آلوده نمي گردد و اهميت آن باقي بماند.

از اين بيان دانسته مي شود سر كراهت اقرار. توضيح مطلب آن كه اگر مسلماني به گناه زنا يا لواط آلوده شد فاش كردن كردار نارواي خود و اقرار به آن مكروه است هر چند اگر نزد حاكم شرع چهار مرتبه اقرار كند و حد براي او جاري شود عذاب آخرتي قطعا ندارد و خداوند عادل جمع نخواهد فرمود بين عقوبت دنيوي و عذاب اخروي و گنه كار پس اجرا حد بر او قطعا از آن گناه پاك شده است اما بهتر آن است كه سر خود را فاش نكند و تنها با پروردگار اين راز را در ميان گذارد و از در توبه و تضرع به سوي او در آيد و به راستي از كردار خود پشيمان و از شر مساري نزد پروردگار سوخته و گداخته و نالان باشد اميد است كه خداوند به ناله هاي او ترحم فرموده و از آن آلودگي پاكش فرمايد و البته بايد تا آخر عمر بين خوف و رجاء باشد يعني هم از عقوبت آخرت بترسد و هم اميد به فضل و كرم الهي داشته باشد و به عبارت ديگر نه مغرور و بي درد و بي باكي باشد به مانند اين كه اينكه كاري نكرده و گناه خود را كوچك شمرده و خود را پاك پنداشته باشد و نه ياس و نا اميدي او را بگيرد و خيال كند گناه او بزرگتر از آن است كه آمرزيده شود و از اين روي خدا را نخواند و از او طلب آمرزش نكند و بزرگترين گناه همان نااميدي از رحمت و رحمان بودن خداست. پس عزيزان توبه كنيد كه خداوند سخت مهربان است.

شريعت هاي آسماني متفقا با اين خوي نكوهيده به مبارزه پرداخته اند زيرا اساس بقاء اجتماع تناسل است و لواط مانع از آن است و در نتيجه اين عمل منكر اجتماع را در معرض فساد و زوال قرار مي دهد به علاوه ارتكاب اين عمل موجب مي شود كه روح مردانگي كودك از ميان برود و سر انجام از قيام به وظائف حياتي و اجتماعي كه مستلزم داشتن روخ مردانگي حقيقي است عاجز ماند و صدمه اي عظيم از اين راه متوجه اجتماع شود زيرا براي آنكه تناسل براساس صحيح انجام شود لازم است كه مرد وزن در جهت رجوليت و انوثيت كامل و صحيح باشند و لواط يا نسل را از ميان مي برد و يا آن را ضعيف مي سازد.